گرگ بیابان - شاید وقتی دیگر

[ و او را از ایمان پرسیدند ، فرمود : ] ایمان بر چهار پایه استوار است ، بر شکیبایى ، و یقین و داد و جهاد . و شکیبایى را چهار شاخه است : آرزومند بودن ، و ترسیدن ، و پارسایى و چشم امید داشتن . پس آن که مشتاق بهشت بود ، شهوتها را از دل زدود ، و آن که از دوزخ ترسید ، از آنچه حرام است دورى گزید ، و آن که ناخواهان دنیا بود ، مصیبتها بر وى آسان نمود ، و آن که مرگ را چشم داشت ، در کارهاى نیک پاى پیش گذاشت . و یقین بر چهار شعبه است : بر بینایى زیرکانه ، و دریافت عالمانه و پند گرفتن از گذشت زمان و رفتن به روش پیشینیان . پس آن که زیرکانه دید حکمت بر وى آشکار گردید ، و آن را که حکمت آشکار گردید عبرت آموخت ، و آن که عبرت آموخت چنان است که با پیشینیان زندگى را در نوردید . و عدل بر چهار شعبه است : بر فهمى ژرف نگرنده ، و دانشى پى به حقیقت برنده ، و نیکو داورى فرمودن ، و در بردبارى استوار بودن . پس آن که فهمید به ژرفاى دانش رسید و آنکه به ژرفاى دانش رسید از آبشخور شریعت سیراب گردید ، و آن که بردبار بود ، تقصیر نکرد و میان مردم با نیکنامى زندگى نمود . و جهاد بر چهار شعبه است : به کار نیک وادار نمودن ، و از کار زشت منع فرمودن . و پایدارى در پیکار با دشمنان ، و دشمنى با فاسقان . پس آن که به کار نیک واداشت ، پشت مؤمنان را استوار داشت ، و آن که از کار زشت منع فرمود بینى منافقان را به خاک سود ، و آن که در پیکار با دشمنان پایدار بود ، حقى را که بر گردن دارد ادا نمود ، و آن که با فاسقان دشمن بود و براى خدا به خشم آید ، خدا به خاطر او خشم آورد و روز رستاخیز وى را خشنود نماید . و کفر بر چهار ستون پایدار است : پى وهم رفتن و خصومت کردن و از راه حق به دیگر سو گردیدن و دشمنى ورزیدن . پس آن که پى وهم گرفت به حق بازنگشت ، و آن که از نادانى فراوان ، خصومت ورزید ، از دیدن حق کور گشت ، و آن که از راه حق به دیگر سو شد ، نیکویى را زشت و زشتى را نیکویى دید و مست گمراهى گردید ، و آن که دشمنى ورزید راهها برایش دشوار شد و کارش سخت و برون شو کار ناپایدار . و شک بر چهار شعبه است : در گفتار جدال نمودن و ترسیدن و دو دل بودن ، و تسلیم حادثه‏هاى روزگار گردیدن . پس آن که جدال را عادت خود کرد ، خویش را از تاریکى شبهت برون نیاورد ، و آن که از هر چیز که پیش رویش آمد ترسید ، پیوسته واپس خزید ، و آن که دو دل بود پى شیطان او را بسود ، و آن که به تباهى دنیا و آخرت گردن نهاد هر دو جهانش را به باد داد . [ و پس از این سخن گفتارى بود که از بیم درازى و برون شدن از روش کارى که در این کتاب مقصود است نیاوردیم . ] [نهج البلاغه]

گرگ بیابان - شاید وقتی دیگر
	خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:35

علی :: 84/4/17:: 11:16 عصر
گرگ بیابان الاای آهوی وحشی کجائی مرابا توست چندین آشنائی دوتنهادوسرگردان دوبی کس دودامت کمین ازپیش وازپس بیاتاحال یکدیگربدانیم مراد هم بجوئیم ار توانیم که میبینم این دشت مشوش چراگاهی ندارد خرم و خوش که خواهدشدبگوئیدای رفیقان رفیق بی کسان یار غریبان مگرخضرمبارک پی درآید زیمن همتش کاری گشاید مگر وقت وفا پروردن آمد که فالم لاتردنی فردا آمد چینم هست یادازپیردانا فراموشم نشد هرگز همانا که روزیرهرویدرسرزمینی بلطفش گفت رندی ره نشینی که ای سالک چه درانبانه داری بیا دامی بنه گردانه داری جوابش داد گفت دام دارم ولی سیمرغ می باید شکارم بگفتاچون بدست آری نشانش که ازمابی نشانست آشیانش چوآن سروروان شد کاروانی چوشاخ سرومیکن دیده بانی لب سرچشمه ای وطرفه جوئی نم اشکی وبا خود گفت گوئی به یاد رفتگان ودوستداران موافق گشت با ابر بهاران چونالان آمدت آب روان پیش مددبخشش زآب دیده خویش نکرد آن همدم دیرین مدارا مسلمانان مسلمانان خدا را چنان بیرحم زخم جدائی که گوئی خود نبودست آشنائی برفت وطبع خوشباشم حزین کرد برادر با برادر کی چنین کرد مگر خضر مبارک پی تواند که این تنها به آن تنهارساند توگوهربین وازخرمهره بگذر زطرزی کان مگرددشهره بگذر رفیقان قدریکدیگربدانید چومعلوم است شرح ازبرمخوانید مقالات نصیحتگوهمین ست که سنگ اندازهجران درکمین ست
یادگاری شما در وبلاگ من()